Eindelijk!

Hij is er! Wat duurde het wachten lang. Afgelopen donderdag was het ergst. De uren kropen voorbij en eerlijk is eerlijk, van werken is weinig terecht gekomen.

Eenmaal thuis snel de auto in en onderweg een vette hap, want er was geen tijd meer te verliezen.
Na een uur rijden was daar dan de afrit Hoogeveen-Oost en Basjes geboortedorp was bijna in zicht. Ons geduld werd echter flink op de proef gesteld, want heel Hollandscheveld bleek één grote wegafzetting. TomTom zigzagde ons door de straten. Bij de kerk werden we klemgereden door de buurtbus en een eindje verderop hadden we (ik...) bijna een fietser van rechts onder de wielen. (U leest dit waarschijnlijk niet meneer, maar bij dezen alsnog mijn welgemeende excuses).

Het weerzien met Bas was alle obstakels meer dan waard. Wat was ie gegroeid! Na acht lange weken mochten we 'm meenemen en was ie echt van ons!

Het gaat prima. Alleen al kijken naar 'm is vermakelijk, en wandelen is één groot feest. Hij is gek op de knisperende herfstblaadjes. Hij rolt er doorheen en hapt erin. Hij is sowieso nog het beste te vergelijken met Pacman. Z'n bekje, met trouwens vlijmscherpe tandjes, gaat de hele dag open en dicht en er verdwijnt van alles in.
Hij heeft nog dat lekkere puppyluchtje. Dus hij snuffelt niet alleen aan ons, wij ook aan hem. Maar hij verspreidt ook nare geurtjes. Vanonder dat staartje komen af en toe venijnige windjes die hij onschuldig kijkend de woonkamer in blaast.

Terwijl buiten de dagen korter worden, worden die van ons langer. Laat in de avond met Bas de deur uit voor z'n laatste plasje en voor dag en dauw op pad voor z'n eerste. Maar we genieten met volle teugen!