Talibas

Het is haast beledigend hoeveel aandacht we op straat krijgen sinds we Bas hebben. Mensen komen spontaan een praatje maken en Bas bewonderen. De ohh's en ahh's zijn niet van de lucht en woorden als droppie en schatje vallen nou nooit als ik alleen over straat loop...

Maar dat schattige puppyuiterlijk dient een doel; proberen overal straffeloos mee weg te komen. Dat strakke zwarte smokinkje, die beeldige ogen, z'n koddige staart en die onbehouwen manier van bewegen vormen een rookgordijn waarachter een nogal lompe en ongemanierde smeerkees schuil gaat.

Zo zet Bas tijdens het spelen graag z'n messcherpe melkgebit in onze handen, lippen en oorlellen. En voor zover een hond ergens een handje van kan hebben, mag Bas graag NA het wandelen een plasje doen op het laminaat. Verder is ie niet vies van een beetje vies. Hij wentelt zich het liefst in natte rottende bladeren en een verse paardenvijg vindt ie niet te versmaden. En als Bas wil spelen met iets anders dan z'n speelgoed, gapt ie gewoon een paar meter toiletpapier van de rol.

Wij doen onze stinkende best om strenge opvoeders te zijn, maar komen na een schuldbewuste oogopslag van Bas vaak niet verder dan een laf 'foei'.

Terwijl ik dit schrijf ligt onze terrorist in puppykleren in diepe rust bij m'n voeten. Wat een schatje als ie slaapt...