Op cursus

Bas is puppy-af. Met z'n lange dunne poten en slanke taille oogt hij als een slungelige puber en lijkt hij in niets meer op de mollige pup van nog maar zo'n twee maanden geleden.

De puppycursus is inmiddels afgerond en vorige week zijn we begonnen aan de vervolgcursus. Elke maandagavond komt een bont gezelschap van honden en baasjes samen in de manege. Voor Bas de ideale locatie: een soort 'horse shit heaven'. Onder de deskundige leiding van een groepje Achterhoekse Cesar Millans wordt er twee uur lang getraind op gehoorzaamheid. Die Cesars zijn niet voor de poes, zo bleek al snel. Hun filosofie, die ik overigens volledig onderschrijf, luidt: 'als de hond iets fout doet, ligt de oorzaak bij de baas'. Ze laten geen kans onbenut om je daar op te wijzen dus kan wat eelt op de ziel geen kwaad. 

Eén van de honden in het gezelschap viel me op. Ik noem hem voor het gemak even 'superhond'. Hij trainde samen met z'n baas apart van de rest en volgde feilloos alle commando's op. Bas oefende ondertussen op de commando's 'volg' en 'lig' maar dat laatste weigerde hij pertinent. Hij nam liever z'n zoveelste hapje paardenstront.
Toen 'superhond' even later met de andere honden moest meetrainen, werd hij gelukkig evengoed afgeleid door alle bedrijvigheid in de manege. Hij beging fout op fout en ik kon een valse grijns en een opgelucht gevoel niet onderdrukken; er is nog hoop voor Basje.

In de pauze was er koffie en thee, maar wij maakten liever van de gelegenheid gebruik om Bas kennis te laten maken met de paarden die hun edele hoofden nieuwsgierig buiten de box staken. Bas voelde zich onbehaaglijk tussen al die reuzen. Alleen bij Mini, een Shetlandpony niet veel groter dan hijzelf, voelde hij zich op z'n gemak.

Omdat Ronald voor de pauze met Bas 'de arena' in mocht, was het na de pauze mijn beurt, althans dat was ons plan. Eén van de Cesars stak daar echter een stokje voor. Om Bas niet in verwarring te brengen, was het volgens haar beter als één van ons met hem traint. En omdat wij net als Bas braaf alle commando's van de Cesars opvolgen, is Ronald de komende zeven weken de sjaak en reist hij op maandagavond met Bas af naar de ijskoude manage. 

Drie maal raden wie de dag na de cursus de sjaak was toen Bas om half 12 's avonds de toch niet zo goed gevallen paardenstront inclusief avondmaaltijd uitkotste op z'n matrasje...

Rasecht

'Bas is een echte Labrador', stelde de dierenarts onlangs vast. Daar heeft ze dan ook een zesjarige universitaire opleiding voor gevolgd. Ze deed haar constatering op basis van het 'hap-slik-weg gedrag' dat Bas vertoont. Om hem af te leiden van de injectie die ze ging geven, had ze een handjevol brokjes op de behandeltafel gelegd. Nog voor de naald echter Bas' huid raakte, waren de brokjes verdwenen. Nasmakkend onderging Bas kwispelend zijn inenting.

Bas heeft niet alleen alle fysieke labradorkenmerken, hij heeft onmiskenbaar ook alle karakteristieke gedragskenmerken van een Labrador. Zo is hij naast vreetzak ook waterhond. Hij gaat nu nog niet verder dan z'n knietjes, maar watervrees heeft ie allerminst. Over een half jaar, als er 30 kilo natte hond ligt uit te druppen op de achterbank, zullen we met weemoed terugdenken aan dit pootje baden.

Een derde typische labradoreigenschap is het plezier in apporteren. Bas doet het Engelstalige deel van zijn soortnaam eer aan. Hij is een echte Retriever en brengt met plezier terug wat wij weggooien. Laatst kwam hij tijdens het wandelen triomfantelijk naast me lopen met een bevroren sinaasappel in z'n bek. Bij gebrek aan beter hebben we die gebruikt als oefenmateriaal en in ruil voor een brokje bracht Bas die bol vitamine C keer op keer keurig bij me terug.

Als blindengeleidehond zou ik Bas niet aanraden. Het gebeurt met enige regelmaat dat we over 'm struikelen omdat ie voor onze voeten loopt of juist stilletjes vlak achter ons ligt. Drugshond zou nog wel wat kunnen zijn. Hij steekt graag overal z'n neus in en op zijn zwarte dropje valt dat witte spul natuurlijk lekker op. Maar Bas is op z'n best als gewone gezelschapshond. Hoewel gewoon. We kunnen nog wel wat van 'm leren. Hij bezit namelijk nog een vierde labradortalent: luieren. Op de grond, in de bench, op z'n rug, opgekruld, in stilte of hardop dromend, Bas mag graag slapen. En zo snel als hij buiten achter een bevroren sinaasappel aanrent, zo traag kuiert ie thuis van A naar B. Bas relaxt zich door het leven en wij als rasechte mensen met ons gehaast en gestress kunnen daar nog een voorbeeld aan nemen.

Dank u Sinterklaasje!

Beste Sinterklaas,

 

Ze dachten wel te weten hoe het zou zijn,

een puppy in huis; 'die doen niets, die zijn klein'.

 

Die mening hebben ze inmiddels bijgesteld,

Ik heb er dan ook lustig op los gereld.

 

Ik ken manieren om te klieren te kust en te keur,

Ik maak mijn bazen radeloos en verpest hun humeur.

 

Mijn vrouwtje kan ik tergen door thuis te plassen of te kwijlen,

Dan komt de stoom uit haar oren want dan moet ze weer dweilen.

 

Mijn baas bijt ik ‘speels’ in zijn handen en lippen,

Zijn huid wordt ontsierd door bloedige krassen en stippen.

 

Ik zet dus hun leven volledig op z'n kop,

Maar wat ik ook uitvreet ze geven niet op,

 

Ze leren me kunstjes en menig commando,

Ik kan al zitten en liggen en volgen enzo.

 

Ik krijg lekker eten en mag vaak met ze mee,

Ik heb eigenlijk best wel geboft met die twee.

 

Bedankt dat u mij in hun schoen heeft gedaan,

Ik ben van plan om nooit bij ze weg te gaan.

 

Ik blijf met ze kwallen tot in lengte van dagen,

Eigen schuld; hadden ze u maar niet om een pup moeten vragen.

 

Basje

Meet the parents

Ronald en ik zijn Basjes ‘adoptieouders’. Maar wie zijn eigenlijk zijn biologische ouders? Even een kennismaking.

Z'n moeder is een superlief en pikzwart teefje. Haar kennelnaam luidt 'Henhull Annie'. Omdat niemand z'n hond in het openbaar durft te roepen als die 'Henhull Annie' heet, heeft ze ook een roepnaam, namelijk 'Fine'. Fine is negen weken lang in verwachting geweest van Bas & co, heeft vervolgens dapper de bevalling doorstaan en daarna ontelbaar vaak vijf lebberende hondjes gezoogd. Bovendien heeft ze, in elk geval in de eerste weken na de geboorte, het nest schoon gehouden door steeds de ontlasting van haar pups te verorberen. Niet zo verwonderlijk dus dat ze na acht weken weinig moeite had met het afscheid van haar kroost. En mochten zij en haar kinders elkaar in de toekomst nog eens tegenkomen dan zullen ze elkaar begroeten zoals ze elke hond begroeten; kwispelend en snuffelend, maar zonder enige herkenning.

Bas’ vader is een Engelsman genaamd 'Bertie Longcopse'. Z'n roepnaam weet ik niet, maar ook in zijn geval is het allicht een verbetering. Bertie is een kampioen die al heel wat proeven en wedstrijden op zijn naam heeft staan. Hij grossiert echter niet alleen in prijzen... Meer nog dan trofeeën heeft deze schitterende blonde casanova nakomelingen. Een beetje speurwerk op het internet leert dat Basje heel wat halfbroertjes en -zusjes heeft in zowel Groot-Brittannië als op het Europese vasteland.

Aan Ronald en mij nu de taak om van Bassie een hond te maken waar zijn biologische ouders trots op kunnen zijn.

  

En voor wie het zich afvraagt; Bas is op geheel natuurlijke wijze verwekt. Geen reageerbuisje per exprespost, geen gepruts in een petrischaaltje, gewoon moederhond met de boot de Noordzee over voor een 'jolly good' weekend met Bertie...

Talibas

Het is haast beledigend hoeveel aandacht we op straat krijgen sinds we Bas hebben. Mensen komen spontaan een praatje maken en Bas bewonderen. De ohh's en ahh's zijn niet van de lucht en woorden als droppie en schatje vallen nou nooit als ik alleen over straat loop...

Maar dat schattige puppyuiterlijk dient een doel; proberen overal straffeloos mee weg te komen. Dat strakke zwarte smokinkje, die beeldige ogen, z'n koddige staart en die onbehouwen manier van bewegen vormen een rookgordijn waarachter een nogal lompe en ongemanierde smeerkees schuil gaat.

Zo zet Bas tijdens het spelen graag z'n messcherpe melkgebit in onze handen, lippen en oorlellen. En voor zover een hond ergens een handje van kan hebben, mag Bas graag NA het wandelen een plasje doen op het laminaat. Verder is ie niet vies van een beetje vies. Hij wentelt zich het liefst in natte rottende bladeren en een verse paardenvijg vindt ie niet te versmaden. En als Bas wil spelen met iets anders dan z'n speelgoed, gapt ie gewoon een paar meter toiletpapier van de rol.

Wij doen onze stinkende best om strenge opvoeders te zijn, maar komen na een schuldbewuste oogopslag van Bas vaak niet verder dan een laf 'foei'.

Terwijl ik dit schrijf ligt onze terrorist in puppykleren in diepe rust bij m'n voeten. Wat een schatje als ie slaapt...

Eindelijk!

Hij is er! Wat duurde het wachten lang. Afgelopen donderdag was het ergst. De uren kropen voorbij en eerlijk is eerlijk, van werken is weinig terecht gekomen.

Eenmaal thuis snel de auto in en onderweg een vette hap, want er was geen tijd meer te verliezen.
Na een uur rijden was daar dan de afrit Hoogeveen-Oost en Basjes geboortedorp was bijna in zicht. Ons geduld werd echter flink op de proef gesteld, want heel Hollandscheveld bleek één grote wegafzetting. TomTom zigzagde ons door de straten. Bij de kerk werden we klemgereden door de buurtbus en een eindje verderop hadden we (ik...) bijna een fietser van rechts onder de wielen. (U leest dit waarschijnlijk niet meneer, maar bij dezen alsnog mijn welgemeende excuses).

Het weerzien met Bas was alle obstakels meer dan waard. Wat was ie gegroeid! Na acht lange weken mochten we 'm meenemen en was ie echt van ons!

Het gaat prima. Alleen al kijken naar 'm is vermakelijk, en wandelen is één groot feest. Hij is gek op de knisperende herfstblaadjes. Hij rolt er doorheen en hapt erin. Hij is sowieso nog het beste te vergelijken met Pacman. Z'n bekje, met trouwens vlijmscherpe tandjes, gaat de hele dag open en dicht en er verdwijnt van alles in.
Hij heeft nog dat lekkere puppyluchtje. Dus hij snuffelt niet alleen aan ons, wij ook aan hem. Maar hij verspreidt ook nare geurtjes. Vanonder dat staartje komen af en toe venijnige windjes die hij onschuldig kijkend de woonkamer in blaast.

Terwijl buiten de dagen korter worden, worden die van ons langer. Laat in de avond met Bas de deur uit voor z'n laatste plasje en voor dag en dauw op pad voor z'n eerste. Maar we genieten met volle teugen!

Aftellen

Jij hebt geen weet van ons ongeduld, puppy.

Terwijl wij de dagen tellen tot je bij ons komt wonen, speel jij met je broertjes en zusjes en doe je op z'n tijd op één hoopje met diezelfde broertjes en zusjes een tukkie in de grote veilige mand van je moeder. 

Wij zijn helemaal klaar voor jouw komst: de bench is ingericht, vrienden, familie en collega's hebben je al ruimschoots voorzien van speelgoed, en je riempje hangt klaar bij de deur. Wat ga jij het leuk krijgen bij ons. Hoewel, één teleurstelling moet je wellicht even verwerken…
Nu draag je namelijk nog de Friese en bijna koninklijke achternaam 'Fân de Follegasleat', maar dat wordt straks wel anders; vanaf 6 november 2014 ga je door het leven als Bas(je) de Vries. Maar ach, what’s in a name?

Je eerste afspraak staat al op je kalendertje. Op 16 november heb je namelijk om 09.00 uur je eerste puppycursus. En bij één afspraak zal het niet blijven. Er zijn namelijk heel veel mensen die jou willen komen bewonderen.

Klein zwart hondje met je dikke buikje, mollige pootjes en ondeugende blauwe oogjes.  Ik weet wel dat je niet altijd zo blijft. Maar dat hoeft ook niet. Je zult opgroeien tot onze mooie, stoere vriend voor het leven! Er wordt nu al van je gehouden en dat zal niet veranderen. Zelfs als je het kneusje van de puppycursus wordt, als je consequent gaat liggen als wij ‘zit’ zeggen, als je nooit één stok apporteert en zelfs als je (maar dan begeef je je wel in de gevarenzone) jouw tandjes in onze hardhouten meubels zet.

Welkom kleintje! Nog maar 11 nachtjes slapen...